Roald Dahl en de gekwetste zieltjes
Hoe neo-Stasi's de literatuur, de kunsten en de geschiedenis slopen.
Het Absurdistische Tijdperk
Eerdaags werp ik mijn telefoon in de plomp om zodoende enkel nog te genieten van het leven in de echte wereld, om niet telkenmale briesend tegen dat kleine schermpje te foeteren als ik weer lees over knipmessende musea, uitgevers en anderszins de kunsten vertegenwoordigende laven die zich voegen naar de grillen van moddervette wokies die op hoge dikke poten eisen dat er weer ergens een schilderij moet worden gesloopt, een boek moet worden verbrand of een standbeeld om moet. Ik wil als een struisvogel mijn kop daar steken waar de zon niet schijnt om de sensitieven van geest die de kunsten en de ultieme vrijheid van meningsuiting willen slopen en complete maatschappijen naar de verdommenis pogen te helpen met hun dramagedram niet meer te hoeven zien of horen.
Nu weer moet de welhaast bekendste kinderschrijver ter wereld eraan geloven. De werken van Roald Dahl, de vuige kinderhater, zijn door zogenaamde sensitivity readers gelezen en zij hebben in samenspraak met de uitgever van Dahl honderden aanpassingen aangebracht. Overigens, sensitivity readers heten proeflezers te zijn die teksten controleren op gevoeligheden. Klinkt lekker luchtig en zeer nobel, maar in feite zijn het gewoon ranzige neo-Stasi’s die met vals sentiment zeggen op te komen voor gelijkheid, ondertussen driftig censurerend en op volstrekt subjectief ideologische basis dicteren wat De Lezer wel of niet mag lezen of mag denken: de sensitivity reader is natuurlijk wel net een beetje beter dan de schrijver die ze corrigeren en de sensitivity reader is de geldende moraal voor de achterlijke lezer die in de ogen van de sensitivity reader niet zelf een oordeel kan vormen en vellen.
Enfin, zo mogen bijvoorbeeld de woorden ‘dik’ en ‘lelijk’ niet meer voorkomen in Dahls boeken want dat zou tere kinderzieltjes nog weleens kunnen kwetsen alsook ten diepste kunnen beledigen. En we weten allemaal wat er gebeurt als tere zieltjes worden gekwetst.
Wat me overigens een sprongetje doet maken naar zo’n neo-Stasi. Ik zat een beetje te scrollen op Instagram en hopeloos verloren in het algorimte kwam Vera Camilla voorbij. Vera heeft een zeer lucratief verdienmodel met haar dik zijn en door overal te roepen dat dat oké is. Wat het ook is, hou me ten goede, wees zo dik als je wilt zijn, het is mij om het even. Als u Vera nog niet kende van haar socials, kunt u haar misschien kennen van een filmpje dat onlangs bij de NOS was te zien waar ze Prinses Amalia dik noemde.
Maar nu! Vera heeft het schitterende Daar waar de rivierkreeften zingen gelezen en daar heeft ze nadien een scheetje over gelaten. Ze is het niet eens met de lovende recensies. Niet omdat ze het verhaal niet trok of omdat ze meer van thrillers houdt, neen. Vera is het niet eens met de lovende recensies omdat ze het typisch vond dat de vrouwelijke hoofdpersoon als onschuldig en naïef werd neergezet… Maar for fuck sake, het meisje in het boek groeit vanaf haar tiende alleen op in een zompig moeras in het Amerika van de jaren 50. Die ís onschuldig, die ís naïef.
Enfin, Vera is er ook niet over te spreken dat Kya, de persoon met baarmoeder uit het boek, als “een prachtige wulpse verschijning” wordt geportretteerd. Want in de huidige literatuur, zo vindt Vera, dien je alleen te werken met moddervette non-binairen met paars haar. Stel je voor dat je een anatomisch gelukt iemand gebruikt voor je fictieve verhaal.
Tot slot laat Vera nog een natte wind over het taalgebruik. Want als (fictie)schrijver mag je niet zomaar de taal gebruiken die je wilt gebruiken natuurlijk; daar zijn de neo-Stasi’s als Vera voor om je te wijzen op wat wel en niet mag.
“En dan het taalgebruik. Een keer het N-woord, opgeschreven door een witte auteur. Echt niettttt oké! Huidskleur wordt verder ook omschreven als zwart of blank.”
Vera bedoelt hier natuurlijk het Amerikaanse nigger, of het Nederlandse neger, maar sensitief als ze is, kan ze dat niet gewoon benoemen in het licht van hoe dat woord in het boek is gebruikt: als hoe het in die tijd werd gebruikt.
Daarnaast is zij een van velen die nog steeds het verschil niet snappen tussen het Amerikaans/Engels black en white dat je in het geval van huidskleur niet letterlijk vertaald naar zwart en wit.
Awel, snapt u het allemaal nog? Vera mag op de NPO Prinses Amalia dik noemen, in de boeken van Roald Dahl mag je fictieve personages dan weer niet meer dik noemen, iemand die in een fictief boek dat in het racistische North-Carolina van de jaren 50 (iets met een voorheen toonaangevende slavenstaat) neger noemt, mag dan weer niet, als blanke witte auteur mag je sowieso niet over negers POC schrijven, maar als RAL9010 – zuiver wit – Hollandsche influencer mag je dáár dan wel weer wat over zeggen.
Het frappante van deze sensitiefjes en hun woke censuur en geschiedvervalsing is dat ze juist weg willen gummen wat niet weggegumd zou moeten worden: in Daar waar de rivierkreeften zingen wordt het racisme van die tijd uitmuntend weergegeven. En een roomblanke boer met een schurfthekel aan donkere mensen noemde iemand in die tijd niet een POC maar een neger. Dát weg willen laten is geschiedvervalsing en doet juist de heftigheid, intensiteit én bestrijding van racisme geen goed.
Edoch, uitgevers buigen als knipmissen voor deze wokekanker, musea kruipen voor deze beroepsgekwetsten, boeken worden herschreven, woorden verboden, standbeelden sneuvelen, net als de historische waarheid. Uit angst gecanceld te worden (wat ze toch wel worden), niet te deugen (doen ze op deze manier niet) en de hoon van gymnasiumlinks over zich heen te krijgen (ze komen ook voor hen).
Next stop: we naaien Van Gogh een oor aan, overschilderen die guitig kijkende hoer van een Mona Lisa en meten haar een niqaab aan en het wanstaltige Figuur met Vlees geschilderd door Francis Bacon spuiten we over met graffiti om er een vegan banket van te maken, alsook zullen wij de achternaam van Francis Bacon veranderen in Vegetarische Speck want die achternaam is kwetsend voor veganisten én varkentjes.
En natuurlijk, we herschrijven de geschiedenis, te beginnen met die vermaledijde Holocaust, want het is onnodig grievend en stigmatiserend voor de huidige generatie Duitsers om steeds maar weer te worden geconfronteerd met de wandaden van hun overgrootlui, nietwaar. Bovendien, wie zegt dat die hele Holocaust überhaupt heeft plaatsgevonden? Zat lui van bepaalde persuasie die claimen het gelijk aan hun kant te hebben door te stellen dat het een groot complot is en het helemaal niet heeft plaatsgevonden.
Als je maar lang genoeg blijft sleutelen aan de geschiedenis schrijf je vanzelf een nieuwe geschiedenis, maar wel eentje waarvan niemand meer weet wat nou waar is en wat niet.
Aldus, kunst moet schuren, van pennenstreek tot epistel. Blijf met je vette worstvingers van de literatuur, van de kunsten en van de geschiedenis af. En schrijvers aller landen, trek je bek open. Of zwijg voor eeuwig.
Abonneren
Wil je meer van dit soort Brainfarts lezen? En denk je “ik gun die gozer wel een paar eurootjes zodat hij zijn schrijfsels blijft delen”. Dan kun je betalend lid worden en voorzie je mij van een beetje schrijvend bestaansrecht!
Subscribe hieronder, kies voor een maandabonnement, jaarabonnement (17% korting!) of sponsorship en ontvang als eerste (exclusieve) content.
Eenmalig doneren kan hier of met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts.
Mijn dank is groot en oneindig!
