Pecunia non olet
Over hoe ik multimiljonair werd, vorige maand op mijn 42e met pensioen ging en ik toch nog steeds geen eigen huis heb en mijn creditcard is geblokkeerd.
De man van 127 miljoen
Als levenslustige jongeling met nog een heel leven voor me (zo rond de millenniumwisseling) had ik een berg aan dromen, ambities en de wens een groots en meeslepend leven te leiden. En ik kan oprecht zeggen dat dat is gelukt. Nu al. And counting. Voor mij geen midlifecrisis, want ik doe al mijn hele leven dat wat ik het liefste doe. Ik zoek grenzen op, stiefel er graag een beetje overheen en leef het grootste deel van de tijd mijn ultieme leven.
Op mijn auteurspagina is een beknopte samenvatting te lezen over dat ik vanwege mijn liefde voor snowboarden, outdoor sport en reizen als vanzelfsprekend in de reisjournalistiek terecht ben gekomen, waarbij ik regelmatig de uitstap heb gemaakt naar het maken van human interest verhalen en conflictreportages. (Operatie Cast Lead, Israël & Palestijnse gebieden)
En dat ik voor Discovery Channel deel uitmaakte van een team extreme sporters en obstacle runners. Waarmee ik me in 2015 kwalificeerde in Parijs voor de Wereldkampioenschappen Obstacle Running in de Verenigde Staten.
Dat ik op ski’s en met een tentje bij -20 de Poolcirkel ben overgestoken, ik waterpijp heb gerookt in Amman, ben beschoten op de Westbank, dat ik elk jaar onmeunig dronken word bij het wintersport openingsconcert in Ischgl, carnaval heb gevierd in Panama Stad, als wannabe miljonair een weekendje naar Mexico met een Dreamliner ben gevlogen en de mooiste offpiste afdalingen heb gemaakt in Noorwegen.
Enfin, genoeg gepocht, het zou een avondvullend programma kunnen worden. Vanwaar deze lange ikke-ikke-ikke-intro zult u zich afvragen. Welnu, deze morgen rondde ik mijn BTW-aangifte af, stuurde ik de laatste overzichten naar mijn boekhouder en mocht ik een kleine winst van € 10.000,- voor afgelopen boekjaar noteren. Met die opmerking dat ik mezelf vorig jaar géén salaris heb uitbetaald, dus simpelweg (nog steeds) onder bijstandsniveau leef.
Maar het deed me terugdenken aan die dromen, ambities en wensen die ik als jongeling had. Ooit namelijk had ik de ambitie om voor mijn 40e miljonair te zijn, zodat ik als selfmade gozertje in de Top 100 Jonge Ondernemers van Quote zou komen. Spoiler: dat is gelukt!
Op mijn 38e was ik namelijk goed voor - schrik niet: € 127.647.505,- en een beetje.
Een dikke 127 miljoen euro.
Honderd. Zeventwintig. Miljoen. Eurootjes.
Op papier. Er is bewijs van.
Kijk maar.
Maar goed, tot mijn grote spijt is dat enorme bedrag nooit uitgekeerd. Het bleek namelijk een administratieve fout.
Lotto miljonair - “o nee, toch (nèt) niet”
Edoch! Er is een moment geweest dat ik écht op het moment heb gestaan miljonair te worden. Het was een close call. En het was een kwestie van één cijfertje dat net anders had moeten vallen.
Want ik won € 25.000,- in de Lotto.
Was het 6-balletje een 37-balletje geweest, dan had ik € 1.000.000,- op mijn rekening gestort gekregen.
Anderzijds, was de 6 niet gevallen, dan had ik ook geen € 25.000,- gewonnen. (netto zo’n € 17.500,-)
Het kan verkeren, nietwaar. Sindsdien is 6 mijn geluksgetal en draag ik dat getal dan ook met verve in de vorm van een tattoo op mijn pols. Want deze prijs kwam op eenzelfde moment als waarin ik nu ook zit: financiële sores.
Pensioen
Flashforward naar het heden. Want ondanks al die misgelopen miljoenen, ben ik inmiddels wel met pensioen. Vorige maand ontving ik namelijk mijn afgekochte ING pensioen.
In een eerdere brainfart verhaalde ik al over de blauwe maandag waarin ik gestudeerd heb, maar wat ik niet vertelde is dat ik na die studies een tijd voor Nationale Nederlanden heb gewerkt. Onderdeel van de ING Bank en ik werkte op de meest sprankelende afdeling van de oranje verzekeringsgigant: de afdeling beleggingspensioenen.
Na net geen vier jaar heb ik op stel en sprong ontslag genomen en ben ik met mijn toenmalige Grote Liefde naar Australië vertrokken waar we al ons geld op hebben gesoupeerd. Een half jaar camperlife down under, het was een fantastische tijd.
En… aan die tijd bij NN/ING heb ik een pensioentje over gehouden. Wat ik niet wil hebben. Toen al niet. Nu nog steeds niet. Mijn kennis en ervaring met het pensioenstelsel zijn dermate ontwikkeld dat ik geen cent bij een pensioenfonds wil stallen. En simpelweg omdat ik het geld nu harder nodig heb. Over 25 jaar zien we wel weer verder, wie dan leeft…
Dus ben ik al letterlijk jaren aan het proberen mijn opgebouwde pensioen afgekocht te krijgen.
Wat nu eindelijk gelukt is! Bruto werd er zo’n € 4.100,- overgemaakt, waarvan er € 1.500,- direct in de diepe zakken van Kaag Zelensky gleed.
Nu het ABP nog zover krijgen om het meest treurige pensioen ooit afgekocht te krijgen, maar die weigeren vooralsnog. Terwijl:
Pas in 2048 zou het mogelijk zijn om het ABP pensioen af te kopen; over 25 jaar.
Het gaat hier om een pensioen van € 11,- bruto per jaar.
Afgerond krijg ik vanaf 2048 € 1,- netto per maand.
Per maand, één euro, over 25 jaar, dankzij een onvrijwillig pensioentje via een vakantiebaantje ruim 20 jaar geleden.
Hoe dan ook, ik mocht € 2.600,- bijschrijven. Fissa! Pensioen! Op mijn 42e! Winning.
Paying the bills
Hoewel ik nu dus met pensioen ben, op papier multimiljonair ben geweest en ik een fantastisch leven leid, blijf ik toch gewoon aan het werk. Want ik heb nog steeds geen eigen huis. ING heeft deze week mijn creditcard geblokkeerd. Kortom, hard voor weinig, nooit chagrijnig regelmatig boos en gefrustreerd, maar toch nog altijd met dat wakkerende vlammetje. Met die stugge overtuiging dat ik die ultieme vrijheid luister kan bijzetten door financieel onafhankelijk te worden.
Niet als ultiem doel, want geld is enkel een middel om onafhankelijk(er) te kunnen zijn. En laten we elkaar geen mietje noemen: je moet je natje, droogje en het dak boven je kop gewoon kunnen betalen.
Nog altijd jong van geest en fris van lijf en leden, hoewel inmiddels wat meer getekend door het leven, zijn er gelukkig nog altijd wensen en dromen. En eigenlijk is het een hele simpele wensdroom: een gewenst gevolg van het zijn van een schrijver & uitgever die honderden, duizenden, wat zeg ik… een miljoenmiljard mensen blij kan maken met mooie boeken.
En dat is dan ook gelijk de afsluiter van deze brainfart: laat geld niet de drijfveer zijn. Durf te dromen, durf te leven, durf je droomleven te leven.
Ga ik verder met mijn pracht van een uitgeverij verder uit te bouwen en nieuwe boeken (en brainfarts!) het levenslicht te laten zien.
Pecunia non olet, geld stinkt niet. Maar het is wel verdomde handig om te hebben.
Abonneren
Wil je meer van dit soort Brainfarts lezen? En denk je “ik gun die gozer wel een paar eurootjes zodat hij zijn schrijfsels blijft delen”. Dan kun je betalend lid worden en voorzie je mij van een beetje schrijvend bestaansrecht!
Subscribe hieronder, kies voor een maandabonnement, jaarabonnement (17% korting!) of sponsorship en ontvang als eerste (exclusieve) content.
Eenmalig doneren kan hier of met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts.
Mijn dank is groot en oneindig!