Kaiserkrone Skyrace 2024
Eén berg te hoog (gegrepen) - voor nu...
Donderdag Brainfartdag! Elke donderdag lees je hier een verse brainfart. Met vandaag: mijn raceverslag van de Skyrace in Scheffau am Wilden Kaiser. Met heel veel foto’s!
Het gevoel dat ik moet kotsen neemt toe naarmate ik harder ga lopen. Het oorsuizen is bizar en heb ik nog nooit meegemaakt. Het klinkt in mijn hoofd alsof er iemand continu op een microfoon slaat. De hitte is ongenadig. Het kwik loopt op naar 34 graden en het is vrijwel windstil. Stap voor stap, voetje voor voetje, steeds hoger, steeds verder.
Er komen mensen naar beneden, nog voor het eerste cut-off point. Zelfs een eliterenner keert om. Het spookt ook door mijn hoofd: stoppen en omkeren. Het gaat niet. Het is te warm, het klimmen vordert te langzaam. Het eerste cut-off point haal ik ruimschoots, maar toch veel later dan ik verwachtte.
Maar ik wil door, ik moet door. Stoppen is geen optie, is mijn melodramatische mantra van vandaag. En een DNF (did not finish) is al helemaal niet aan de orde. Dat oude, naargeestige immer aanwezige trauma wil ik achter me laten…
Het trauma
In 2015 kwalificeerde ik me in Parijs voor het Wereldkampioenschap Obstacle Running, die later dat jaar in de bosrijke omgeving van Oregonia, Ohio in de Verenigde Staten plaatsvond.
Fantastisch natuurlijk, uitkomen op een WK! Het opnemen tegen internationale topatleten in een uitdagende race op een technisch en moeilijk terrein.
Maar lang verhaal kort, ik ben op het WK geblesseerd uitgevallen. Resultaat: DNF. Did not finish. En dat gevoel… dat allesoverheersende gevoel van falen, van (vooral) jezelf én anderen teleurstellen… Dat nooit weer.
De voorbereiding
De laatste twaalf weken tot de Kaiserkrone Skyrace zijn voorbij gevlogen. Enerzijds duurde het lang voor het eindelijk zover was en ik aan de start mocht verschijnen. Anderzijds zijn drie maanden toch nog best een eind. En zeker aan het begin van zo’n trainingsperiode, lijkt alles nog zo ver weg en dus mogelijk.
Ik heb deze periode afwisselend in Oostenrijk en in Nederland getraind. In Oostenrijk veel klimuren gemaakt, technische parcours gelopen en in Nederland vooral veel trails en korte duurloopjes op de weg. Mijn krachttraining… nou ja, eerlijk is eerlijk, dat is er veel te vaak bij ingeschoten.
In die 12 weken heb ik gemiddeld drie dagen per week gelopen. Soms 5 dagen, soms niet, dan weer 2 dagen, dan weer 3. Er was consistentie, maar het kan en moet beter. Na die 12 weken werd mij gevraagd of ik klaar was voor de race. En in alle eerlijkheid heb ik toen gezegd dat ik voor 70% klaar was. Of misschien zelfs maar voor 60%. Ik zou nog veel fitter kunnen zijn. Sterker, sneller. Lichter ook, als je het puur over lichaamsgewicht hebt. Hoewel ik op de gram af in die 12 weken, 6 kilo ben afgevallen. En, met snowboarden heb ik een valongelukje gehad en daar heb ik nog altijd last van. (onderrug) Echter, deze voorbereiding was met name bedoeld als start voor het Skyrunning seizoen van volgend jaar. Waar sta ik nu? Wat kan er beter, wat moet er beter en waar ga ik naartoe werken? Kortom, al met al was het een prima voorbereiding.
Overigens, ik kan me voorstellen dat als je dit leest, je je afvraagt wat Skyrunning nou eigenlijk is.
Wat is Skyrunning?
Skyrunning is hardlopen in de bergen. Nu heb je ook trailrunning, vertegenwoordigd door de International Trail Running Association (ITRA) en mountain running (World Mountain Running Association, WMRA). Net als bij Skyrunning ren je, als je aan het trailrunnen of mountainrunnen bent, ook in de bergen. Alle drie de federaties (ISF, ITRA en WMRA) organiseren hardloopwedstrijden in de bergen. Op het eerste gezicht lijken het dus drie verschillende termen voor dezelfde sport. Toch zijn er zeker verschillen tussen trailrunning, mountain running en skyrunning.
Skyrunning wedstrijden onderscheiden zich van trailrunning en mountain running doordat het wel technisch én spannend kan worden. Je gaat van de trails af en rent over blokkenterrein, sneeuwvelden, moreneruggen, smalle rotsgraatjes en soms ren je zelfs langs passages met vaste touwen. Skyrunning is pure bergsport en daarom wordt skyrunning in Nederland vertegenwoordigt door de NKBV.
Om het label skyrunning te mogen dragen moet een wedstrijd aan een aantal criteria voldoen:
Gemiddeld 6% stijging. Bijvoorbeeld een race van 20km moet minimaal 1200 hoogtemeters hebben.
Minimaal 5% van het parcours moet 30% steil zijn.
De technische moeilijkheid mag niet zwaarder zijn dan UIAA IIe graads klimmen.
De finishtijd van de snelste loper moet onder de 16 uur zijn.
Maximaal 15% van het parcours mag over asfalt gaan.
Skyrunning heeft veel verschillende disciplines. De drie populairste zijn:
Skyrace, een wedstrijd van 20km tot 45km lengte;
SkyUltra, een wedstrijd van 50km tot 80km lengte;
Vertical een wedstrijd die alleen omhoog gaat over minimaal 800 hoogtemeters met minimaal gemiddeld 20% stijging.
Bron: Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging
Hoe ging het?
Zoals je in de intro al kon lezen, had ik het zwaar. Heel zwaar. Zwaarder dan ik had verwacht. Met de tijden die ik tijdens mijn trainingen neerzette in een gelijkwaardige setting qua technische aspecten, afstanden en hoogtemeters, zou ik een resultaat van rond de 5 uur neer kunnen zetten. Zelfs met die 60/70% fitheid.
Het liep echter anders. Het werden 6 uren, 10 minuten en 30 seconden. (bruto, netto kom ik net onder de 6 uur) En geen 25 kilometers en 2.700 hoogtemeters, maar 17 kilometers en 1.800 hoogtemeters.
De Kaiserkrone Trail was letterlijk één berg te hoog gegrepen. Eén berg te ver.
Want… het eerste cut-off point haalde ik mooi op tijd. De top van de Sonneck op 2.260 meter hoogte ook. En vanaf daar zou de eerste lange afdaling beginnen, om vervolgens naar de tweede top te klimmen. Ik zou nog een uur hebben voor de afdaling, tot het tweede cut-off point. Volgens de wedstrijdleiding was er zeker 1,5 uur nodig voor de afdaling. En dus, zou het tweede cut-off point niet gehaald worden. Wat zou resulteren in een DNF.
HET TRAUMA!
Terwijl ik daar zo op die prachtige top stond bij te komen en mijn kansen stond af te wegen, bedacht ik mij plots het volgende. Die ochtend besloot eliterunner Nichola Jackson (GB) niet te starten vanwege wat subtiele darmproblemen. En mijn oude marathontrainer in Rotterdam stapte ooit tijdens zijn eigen te lopen marathon na nog geen drie kilometer uit.
Waarmee ik wil zeggen dat zelfs de allerbesten soms een besluit nemen die ze de race kost. Alleen, DNF was geen optie. En de wedstrijdleiding had de mogelijkheid ingebouwd dat je vóór het tweede cut-off point kon switchen van de Skyrace, naar de Speedtrail (20,5km., 1.400 hoogtemeters).
Gevolgen? Nou, zeker geen notering voor het Nederlands Kampioenschap, wat deze Skyrace namelijk ook was. Maar wel de mogelijkheid alsnog te finishen.
Het was een lastig besluit, want ik ben een snelle downhiller. Eerlijk gezegd denk ik dat ik de tweede cut-off time nog wel had kunnen halen. Echter, het klimmen ging zo slecht, dat ik naar de tweede top vrijwel zeker de lul zou zijn geweest. Dus besloot ik te switchen, daar op de top van de Sonneck.
Hierdoor moest ik een deel van de route dezelfde weg terug, om ergens halverwege aan te haken bij de Speedtrailers. Het eerste stuk downhill ging lekker. Een beloning voor die lange klim! Bij het kruispunt waar ik in kon stappen op de Speedtrail neem ik nog wat watermeloen bij het verzorgingspunt. Ik vul mijn water bij. Eet wat van die zoute stengels en start de volgende beklimming. Want ik kom binnen op het laatste kwart van de Speedtrail: nog eens zo’n 250 hoogtemeters en de laatste 5km downhill.
En tijdens die laatste klim weet ik: het is een goed besluit geweest te switchen. Want ja, ik ga finishen en nee, ik had het de laatste beklimming van de Skyrace zo zwaar gehad dat ik het derde cut-off point niet gehaald zou hebben, waardoor ik een DNF zou moeten registreren.
Dat trauma is afgewend. Hoezee!
Dat wil echter niet zeggen dat dit laatste stuk me gemakkelijk afgaat. Verre van. De gelletjes die ik heb genomen doen hun werk, de repen krijg ik niet weg. Last van de hongerklop, oververhit en uitgedroogd (ik plas ‘s avonds pas voor het eerst, moeizaam en het is dieprood, het leek wel bloed) loop ik het laatste stuk. Rennen kun je het bijna niet meer noemen.
Aangemoedigd door andere deelnemers, door de toeschouwers die de berg op zijn gekomen, ga ik door. Ik haal zelfs de cut-off time voor de Speedtrail nog. Het wordt een echte finish.
Doelen & verwachtingen
Doel 1: Uitlopen. Dat was mijn primaire doel. “Gewoon” de race uitlopen, no matter what, binnen de cut-off time van 6 uur.
Doel 2: stel nou dat het lekker gaat… dan wil ik ‘m uitlopen in 5 uur. Of eigenlijk in 4:59:59.
Doel 3: stel nou dat je opeens De Verrassing van de dag blijkt…Leuk gedacht.
Er deden 275 atleten mee aan de Skyrace.
Daarvan zijn er 124 gefinisht.
En slechts 79 daarvan zijn ook daadwerkelijk binnen de cut-off time gefinisht.
Dat kun je met recht een slagveld noemen.
De deelnemers die onderweg van Skyrace naar Speedtrail zijn geswitcht, zoals ik, zijn in deze telling niet meegenomen. De uiteindelijke resultaten van die deelnemers worden afzonderlijk gepubliceerd, maar die waren ten tijde van dit schrijven nog niet verwerkt.
Wat werkte, wat moet beter en wat moet ik nog uitzoeken? Nou, het lijf heeft het an sich goed gehouden. Geen pijntjes, geen kramp, twee valpartijen “overleefd”, dus dat was het probleem niet. Sterkte: goedgekeurd. Lopen in die hitte… ik denk dat dat de nekslag gaf voor mijn resultaat. De overall fitheid die niet bestand was tegen deze temperatuur. En ik had te weinig gegeten, wat ik merkte op het laatste stuk.
The day after was goed. Wat pijntjes, wat stram in het lijf en één grote geklapte blaar op mijn rechter grote teen, maar dat was het. We hebben een korte wandeling rondom de Hintersteinersee gelopen, een kilometer of 5. Daarna zijn we bij mijn grote Roparun-vriendin Lisanne in haar biergarten bier gaan drinken. En de dag daarna hebben we nog een lange hike gelopen en ook dat ging goed. Het lijf is dus echt fit, dat is fijn om te merken.
Concluderend kan ik stellen dat ik vooral last heb gehad van de hitte en niet goed ben omgegaan met mijn energiebehoefte.
Doelen
Medio maart 2025 is de eerste skyrace van dat seizoen als onderdeel van de Merrel Skyrunner World Series. En het moge duidelijk zijn, 2025 neem ik deel aan de World Series. Meer concreet: ik wil weten hoe ik internationaal presteer en op nationaal vlak wil ik de top 10 bij de mannen instromen. Daarmee zeggende dat ik voor het Nederlands Kampioenschap Skyrunning 2025 serieus wil meedingen naar een podiumplek.
Mijn trainingen zullen zich meer gaan focussen op endurance, dus langere stukken tot sub-ultra van 50 kilometer. Vanuit mijn bergdorp Mallnitz kan ik trainen op technisch terrein en hoogtemeters.
En de eerste stap is de dag voor de Skyrace al gezet: Nederlands Kampioen op de 1.500 meter en 3.000 meter Masters indoor Jacolien Ruizendaal gaat fantastische loopschema’s voor mij maken!
Tien jaar na het WK-trauma in Amerika sterker terugkomen dan ooit, dat is het ambitieuze doel. Ik heb er zin in. Maar echt, onmeunig teringveel zin in.
Al met al was de Kaiserkrone Skyrace 2024 een fantastische berglauf, een magische ervaring en een goede graadmeter om te zien waar ik precies sta, wat er beter moet, wat er beter kan en waar ik naartoe ga werken. Had ik meer van mezelf verwacht? Nee. Had ik op meer gehoopt? Zeker weten. Werk aan de winkel dus.
BERGHEIL!
Tot slot, DANKE DANKE aan mijn sponsoren (Osprey Europe, Polar Benelux, #TeamHerrie), enthousiaste supporters en alle hart-onder-de-riemstekers! Jullie zijn fantastisch.
O, enne, nieuwe sponsoren zijn altijd welkom! Stuur even een berichtje als je denkt “ik wil de sportieve reis van die gozer actief mee- en mogelijk maken!”.
En je zou het bijna vergeten, maar ik doe iets in de schrijverij en het is bijna vakantie en wat is er nou lekkerderderder dan een goed boek te lezen tijdens je vakantie? Niks.
Fotocredits: Sportshot.de, Skyrunning.com, Wilder Kaiser Tourismus, Andi Frank & Stefan Leitner
Automatisch kiezen voor het jaarabonnement met 17% korting en als eerste (exclusieve) content ontvangen? Simpel, kik op onderstaande button, vul je gegevens in en je bent erbij. Voilà!
Liever een losse donatie doen? Dat kan!
Een zelfgekozen bedrag als losse donatie doen kan hier, met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts onder vermelding van je mailadres of door op het BUNQ-logo te klikken. Natuurlijk krijg je bij een losse donatie ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content.
Los doneren via PayPal of Stripe is ook mogelijk. (NB.: PayPal leidt je naar een donatiepagina op naam van mijn uitgeverij, Jalapeño Books)
Een kop koffie is ook altijd welkom!
