Wat een mooi stuk! Ik zal je vertellen dat ik met grote verwachtingen Natascha’s boek bestelde, omdat ik zo triest werd van alle berichten rondom deze klote oorlog en de opmars van het Europese antisemitisme. Ik moest een ander perspectief lezen, die van hoop en verbinding, omdat beide kampen (pro-Palestina, maar ook het pro-Israëlische) zo verhard zijn. In één adem las ik het boek uit, en luisterde naar Natascha van Weezel in allerlei podcasts. Prachtig vind ik het boek en haar woorden en alles wat ze probeert om in gesprek te blijven met beide kanten. Maar toch bleef ik achter met een wat ontevreden gevoel over wat nu dat radicale midden is. Zo’n radicaal midden is het niet als je haar boek leest. Ik herken volledig wat je daarover schrijft. Ik merk dat ik er vooral graag in wil geloven, maar dat het me niet geheel overtuigt. Wel blijf ik absoluut achter met een gevoel van bewondering en liefde voor Natascha van Weezel. Ze is zelf een lichtpuntje in de donkerte en daarom vind ik het verdrietig en woest makend wat voor narigheid zij over zich heen krijgt van sommige pro-palestina én pro-Israel activisten. Dat zij haar banden met het land Israël zou moeten verbreken om een serieuze gesprekspartner te kunnen worden van de pro-palestina aanhang is een schandelijke eis en laat bovendien zien wat de werkelijke drijfveren zijn van sommigen in deze beweging. Dank je voor het schrijven van dit essay!✌🏽
Ehh, intentionele goedheid? Waar komt die sympathieke aanname ineens vandaan?
Je schrijft dat Natascha meeloopt met antisemitische demonstraties, tolerantie predikt voor islamisten maar niet voor de grootste regeringspartij, beweert tegen discriminatie te zijn maar discrimineert op ras in haar liefdesleven, etc..
Ik bespeur bar weinig redeeming qualities. Zij heeft vanwege haar familienaam een soort moreel gezag opgeëist, maar verkwanselt zij niet juist de lessen van 5 mei? Ze kijkt immers weg en vergoelijkt.
Dromen over vrede kunnen we allemaal. Maar verschuilen achter naïviteit kan zij niet. Dat voorrecht bestaat alleen voor scholieren; niet voor volwassen mensen. En al helemaal niet voor een nakomeling van holocaust overlevers.
Over die intentionele goedheid: omdat ik denk dat ze oprecht goed wil doen. En dat ze daar niet altijd in slaagt, vind ik logisch. Niemand is perfect, zeg maar. Ik heb dezelfde punten van kritiek als jij, maar waar bijvoorbeeld een Asha ten Broeke echt kwaadaardig is, zie ik het meelopen van Natascha in een pro-Palestijnse (dus anti-Israel en grotendeels antisemitische) demo niet als (bewust) kwaadaardig. Misplaatst en naïef? Dat zeker.
Asha en Natascha zitten echter in dezelfde ideologische coalitie. Zij delen in grote lijnen dezelfde opvattingen.
Ik vind wel dat Natascha een stuk fatsoenlijker overkomt, maar dat lijkt mij eerder een kwestie van persoonlijkheid of wellicht strategie. De inherente goedheid van haar bedoelingen zie ik er niet in terug.
Het meest pijnlijke van dit alles is, dat alleen joden als Natascha bij de (mainstream) media gewenst zijn. Het is niet zo dat de toon van Natascha veel zegt over wat wel of niet het 'radicale midden' is, maar dat Natascha op een voetstuk geplaatst wordt met haar mening, en dat dit als 'radicale midden' wordt gezien, geeft aan hoeveel water het ene kamp ('Israël heeft bestaansrechts' -> 'zionisme') bij de wijn moet doen om deel te nemen aan het maatschappelijk debat.
''Misdadige regering onder Netanyahu''. De rest niet meer gelezen.
https://www.instagram.com/reel/DDHfKDJIKie/?igsh=enBxZDRvdHo5dGJ1
Bregje Hofstede over het verschil tussen gehard en verhard zijn en haalt het dagboek aan van Etty Hillesum.
Ja, mooi. Ik ben wel verhard, merk ik. Met tegenzin.
Wat een mooi stuk! Ik zal je vertellen dat ik met grote verwachtingen Natascha’s boek bestelde, omdat ik zo triest werd van alle berichten rondom deze klote oorlog en de opmars van het Europese antisemitisme. Ik moest een ander perspectief lezen, die van hoop en verbinding, omdat beide kampen (pro-Palestina, maar ook het pro-Israëlische) zo verhard zijn. In één adem las ik het boek uit, en luisterde naar Natascha van Weezel in allerlei podcasts. Prachtig vind ik het boek en haar woorden en alles wat ze probeert om in gesprek te blijven met beide kanten. Maar toch bleef ik achter met een wat ontevreden gevoel over wat nu dat radicale midden is. Zo’n radicaal midden is het niet als je haar boek leest. Ik herken volledig wat je daarover schrijft. Ik merk dat ik er vooral graag in wil geloven, maar dat het me niet geheel overtuigt. Wel blijf ik absoluut achter met een gevoel van bewondering en liefde voor Natascha van Weezel. Ze is zelf een lichtpuntje in de donkerte en daarom vind ik het verdrietig en woest makend wat voor narigheid zij over zich heen krijgt van sommige pro-palestina én pro-Israel activisten. Dat zij haar banden met het land Israël zou moeten verbreken om een serieuze gesprekspartner te kunnen worden van de pro-palestina aanhang is een schandelijke eis en laat bovendien zien wat de werkelijke drijfveren zijn van sommigen in deze beweging. Dank je voor het schrijven van dit essay!✌🏽
Een mooie reactie, Eva! Fijn te lezen hoe jij erin staat.
Mooi gezegd, hoe houd ik mijn hart zacht.
Ehh, intentionele goedheid? Waar komt die sympathieke aanname ineens vandaan?
Je schrijft dat Natascha meeloopt met antisemitische demonstraties, tolerantie predikt voor islamisten maar niet voor de grootste regeringspartij, beweert tegen discriminatie te zijn maar discrimineert op ras in haar liefdesleven, etc..
Ik bespeur bar weinig redeeming qualities. Zij heeft vanwege haar familienaam een soort moreel gezag opgeëist, maar verkwanselt zij niet juist de lessen van 5 mei? Ze kijkt immers weg en vergoelijkt.
Dromen over vrede kunnen we allemaal. Maar verschuilen achter naïviteit kan zij niet. Dat voorrecht bestaat alleen voor scholieren; niet voor volwassen mensen. En al helemaal niet voor een nakomeling van holocaust overlevers.
Over die intentionele goedheid: omdat ik denk dat ze oprecht goed wil doen. En dat ze daar niet altijd in slaagt, vind ik logisch. Niemand is perfect, zeg maar. Ik heb dezelfde punten van kritiek als jij, maar waar bijvoorbeeld een Asha ten Broeke echt kwaadaardig is, zie ik het meelopen van Natascha in een pro-Palestijnse (dus anti-Israel en grotendeels antisemitische) demo niet als (bewust) kwaadaardig. Misplaatst en naïef? Dat zeker.
Asha en Natascha zitten echter in dezelfde ideologische coalitie. Zij delen in grote lijnen dezelfde opvattingen.
Ik vind wel dat Natascha een stuk fatsoenlijker overkomt, maar dat lijkt mij eerder een kwestie van persoonlijkheid of wellicht strategie. De inherente goedheid van haar bedoelingen zie ik er niet in terug.
Ik ben benieuwd of ze zelf nog reageert. Het stuk is doorgestuurd naar haar, maar daar is geen reactie op gekomen. Dat kan veelzeggend zijn.
Het meest pijnlijke van dit alles is, dat alleen joden als Natascha bij de (mainstream) media gewenst zijn. Het is niet zo dat de toon van Natascha veel zegt over wat wel of niet het 'radicale midden' is, maar dat Natascha op een voetstuk geplaatst wordt met haar mening, en dat dit als 'radicale midden' wordt gezien, geeft aan hoeveel water het ene kamp ('Israël heeft bestaansrechts' -> 'zionisme') bij de wijn moet doen om deel te nemen aan het maatschappelijk debat.
Eens. Terwijl ze wat mij betreft dus ook links van dat midden zit. Waardoor ze inderdaad vaker aan de talkshowtafels mag plaatsnemen.