Het nakende einde van dit interbellum
Een bacchanaal van absurditeiten
We lopen door een verlaten straat. Laverend door het puin, over brokstukken en langs kapotgebombardeerde huizen. De paar bomen die er nog staan in de voorheen zo statige laan, zijn niets meer dan iele sprieten stam, ontdaan van alle takken en bladeren en zingend vogelleven. Een bal rolt voor ons uit en blijft dan steken in mul zand. Murat, mijn jeugdvriend, rent richting de bal en geeft hem een poeier. De bal verdwijnt tussen twee duinpannen uit het zicht.
Ik draai me om en zie Wesley, ook een jeugdvriend, achter ons aansjokken. De achtergrond vervaagd van een stad in puin, het zal wel ergens in Oekraïne zijn, of Gaza, tot een zonovergoten duinlandschap. Plots moet ik me door een mensenmassa wurmen om het strand op te komen. ‘s Gravenzande op een hete zomerdag waar al die luie parchen direct neerploffen op de eerste zandkorrels om maar zo weing mogelijk te hoeven lopen. Koelboxen, halve liters Best Bier en te dikke wijven in te krappe witte bikini’s die afsteken tegen te oranjebruine vleeshompen - eerst nog even naar de zonnestudio geweest voor ze op het strand gaan liggen.
Dan ineens lig ik in een kringetje. Het overvolle Hollandse strand heeft nu meer weg van een Ibiza lounge. Er staan vrouwen te dansen, een lange tafel staat vol met eten en drinken en het ruisen van de zee is hoorbaar, in plaats van loeiharde Haagse hardcore.
Ik plof neer naast Afshin Ellian. U kent hem wel, de Perzische opiniemaker en columnist met een Wikipedia-pagina om van te smullen. Hij ligt in dat eeuwige pak van hem. Grappig wel, je zou eerder een zwembroek verwachten, of toch minstens een korte broek en een shirtje.
‘Hoe gaat het?’ vraag ik hem.
‘Och,’ zegt hij. Zweetdruppels staan op zijn voorhoofd en hij kijkt gepijnigd naar de dansende vrouwen. ‘Ik had die coke niet moeten doen. Het was dubbellaags en ook een beetje aangebakken, met van die zwarte korrels erin, weetjewel.’
Ik knip begrijpend, maar ik weet niet waar hij het over heeft.
‘Die tweede lading was beter, dat compenseerde de eerste slechte een beetje. Ik had beter de xtc kunnen nemen. Kijk, daar voel je je beter van.’
Hij wijst naar een man die in een roze tutu als Jim Carrey over het strand achter een paar meisjes aanhuppelt. Het is Hans Teeuwen, zijn harde lach overstemt het geluid van de rollende golven in de branding.
‘Dat daar is mijn nichtje. Een joodse.’
Er staat een jonge vrouw met een rond brilletje, een in en in witte huid en met rode krullen tot op haar billen te dansen in het zand.
‘Joodse meisjes zijn de lekkerste meisjes,’ zegt hij grijnzend.
In de verte komt mijn Mooie Rooie aangelopen. ‘Dat is mijn vriendin,’ zeg ik.
‘Zo, die heeft strakke tieten.’
Ik knik. De Mooie Rooie komt bij ons zitten en legt een paar boeken neer. Het boek dat bovenop ligt is van Kafka, met de titel 1984. We kijken gedrieën met verwarring naar deze literaire gedaanteverwisseling. In de verte klinkt gehuil.
‘Dat is Bart Nijman, hij is verdrietig,’ zegt Afshin. ‘Hij heeft mdma genomen. Daar wordt je geil van.’
‘Waarom huilt hij dan?’
Afshin haalt zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Kijk, dat is ook een nichtje van me. Die regelt het hier allemaal. En dat is haar vriendin, een latina. Lesbisch. Lekker man.’
‘Het buffet is geopend!’ roept een blond meisje, terwijl ze heupwiegend tussen de Mooie Rooie, het jodinnetje en de latina staat. Het is een orgastische samensmelting van heerlijke lijven, terwijl op de achtergrond het gejoel van Hans Teeuwen klinkt, met af en toe een snik van Bart Nijman en het gegiechel van Afshin Ellian. Murat en Wesley zijn nergens meer te bekennen.
Jezuschristus wat zijn hier veel lekkere vrouwen.
‘Wees er snel bij, want we zijn met velen!’ roept het blonde nichtje van Afshin.
Voor mij ontstaat er wat gedrang omdat iedereen naar het buffet is gelopen. Ik pak het boek op en sla het open. Even lijkt mijn ziel mijn lichaam te verlaten want ik zie mezelf liggen, daar op dat strand. Naakt. Ik ben naakt. Achter de duinpan die kapotgeschoten stad, dan een smalle corridor waar de bal nog ligt en die kolkende mensenmassa van overtollig vet om vervolgens in te zoomen op mezelf waar het lopende buffet is overgaan in een orgie waar ik het middelpunt van ben. Een bacchanaal van drank, drugs en klamme sex op een strand waar Kafka en Orwell zijn samengesmolten en ik me overgeef aan de absurditeit van deze samenkomst op dit bijzondere toneel.
Geil rek ik me uit, met de verwachting van al die vrouwen op me, lichaamssappen al over the place, neuken, geneukt worden, het gekreun van het jodinnetje, het praten van de latina papi, papi. Dan schrik ik wakker. De kou slaat me in mijn gezicht door het slaapkamerraam dat openstaat. Berglucht. Ik kijk naar rechts en zie een heldere sterrenhemel. Geen kapotgeschoten stad, geen Afshin die slecht gaat op de coke, geen strand, en vooral geen vrouwen, nergens die heerlijke vrouwen.
Het was maar een droom.
Het Absurdistische Tijdperk neemt groteske vormen aan.
Automatisch kiezen voor het jaarabonnement met 17% korting en als eerste (exclusieve) content ontvangen? Simpel, kik op onderstaande button, vul je gegevens in en je bent erbij. Voilà !
Ook tof, waar je zelf nóg blijer van wordt, is door een boek van me te kopen!
Liever een losse donatie doen? Dat kan!
Een zelfgekozen bedrag als losse donatie doen kan hier, met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts onder vermelding van je mailadres of door op het BUNQ-logo te klikken. Natuurlijk krijg je bij een losse donatie ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content.
Los doneren via PayPal of Stripe is ook mogelijk. (NB.: PayPal leidt je naar een donatiepagina op naam van mijn uitgeverij, Jalapeño Books)
Een kop koffie is ook altijd welkom!
Lezers over Tossa
Prachtige roman waarin de schrijver je aan de hand van twee verhaallijnen meeneemt in de tegenstrijdige realiteit die balanceert rondom het motto viva la vida. Mooi en soms zeer herkenbaar geschreven en leest lekker weg. Echt een aanrader om heerlijk bij te ontspannen. ~ Nino ★★★★★
Niet in één adem uitgelezen, daar is het te intens voor. Herkenbaar omdat het alles heeft waar je in het leven mee te maken hebt. Liefde, vriendschap en de dood. Dit alles bij elkaar maakt dit boek het meer dan de moeite waard om te lezen. ~ Karin ★★★★★
De eerder verschenen boeken van Tjeerd heb ik ook allemaal gelezen en ik vind echt dat hij en zijn oeuvre te weinig eer krijgen. Tossa pakt je, neemt je mee en ontroert je. Ik ben zelf nog nooit in Tossa de Mar geweest, maar na het lezen van dit boek heb je echt het idee dat je net terug komt van een reis naar Tossa. De sfeer, de spanning, de toeristische deken die over het stadje ligt. Tjeerd weet het levendig te vertellen, zo levendig dat je Tossa de Mar hoort, voelt en proeft. Vanaf de bank.
De scènes die zich in de bergen afspelen komen mij persoonlijk wel weer bekend voor, Tjeerd weet de emotie die ik in de bergen ervaar te vatten in woorden. In iets tastbaars. ~ Evelien ★★★★★