Hardlopers zijn doodlopers
Maar ze leven wel drie jaar langer dan bankhangers.
Gister ging mijn nieuwe trainingsschema in. Een snelle opbouw naar het rennen van een pr op de 10km., vervolgens een halve, dan een hele marathon en het volgende doel is een ultrarun. Ooit rende ik al eens bijna 67km., maar dat was in estafettevorm in een weekend voor de Roparun, dus dat telt niet. Ultieme doel is dus een ultrarun, vóór mijn 45e.
Niet alleen hou ik nu minutieus bij wat ik eet, wat mijn gemiddelde snelheid is bij een loopje, hou ik mijn hartslag bij (ik train op hartslag), monitor ik mijn slaapgegevens, enzovoorts, enzoverder, want data is key. Maar er moeten ook wat kilo’s af; wat buikspek, mijn mannentietjes hebben op het moment geen ondersteuning nodig en dat moet zo blijven en er mag wat meer spieropbouw gerealiseerd worden.
Daarnaast ben ik afgelopen winter in mijn heimat met snowboarden op mijn mombakkes gegaan en heb ik daar een nog altijd geïrriteerd zogenaamd SI-gewricht aan over gehouden. (een stug heupgewricht) Eerder al ging ik eens onderuit waarbij ik een scheurtje in mijn schouderblad opliep. Dat bergleven kan nogal eens ruig zijn. In ieder geval, die kwetsuren moeten goed herstellen.
Dat lichaam is natuurlijk een prachtige tempel, maar het is ook een gebruiksvoorwerp en at the end gaat die zak huid met botten toch ook gewoon de grond of de oven in, dus kun je het maar beter ten volle inzetten voor leuke dingen, een beetje uit blijven dagen, natuurlijk goed verzorgen en bij tijd en wijle voorzien van wat kunstigheden.
Enfin! Ik heb wat dry needling sessies bij een fysio gehad, let op mijn voeding, temper het nuttigen van alcoholische versnaperingen en hou dus van alles bij in een Excel-bestandje. En toen ik vanmorgen mijn wekelijkse weegsessie op de agenda had staan, had ik nog niet geëxcrementeerd. Punctueel als ik ben heb ik opgezocht wat een goede ochtendfeces weegt, zodat ik dat van het totaal af kan trekken. Elk pondje gaat door het kontje, nietwaar.
En dat bracht me de kennis dat een gemiddelde dagelijkse vijg 128 gram weegt.
Gemiddeld poepen we zo’n 128 gram per dag. Met een gemiddelde levensverwachting van 81 jaar pers je dus gedurende je leven 3.787 kilo stront naar buiten. Dit is meer dan het gewicht van de gemiddelde Aziatische olifant, die weegt namelijk 3.350 kilo.
Bron: Quest
Harske leuke weetjes natuurlijk, maar ik sloeg even aan bij die gemiddelde levensverwachting. Want een gemiddelde is ook maar een gemiddelde en met dit gemiddelde ben ik al een jaar over de helft van mijn leven. Dus ik ben even op zoek gegaan naar wat voor mij als senior millennial en jaren 80 kiddo de levensverwachting is en kort gezegd: de tijd dringt nog harder dan ik al dacht!
Uit Tossa:
“Het leven mag dan op zekere dag eindigen, op alle andere dagen gebeurt dat niet. Al die andere dagen krijgen we gelegenheden om van schoonheid te genieten, zin te creëren en zoetheid te proeven. Het leven is mooi als dat is afgestemd op de kleine wonderen van je alledaagse bestaan.”
Amai hé. Laten we het gemiddelde van 72,71 en 79,70 nemen en dan is mijn persoonlijke resterende tijd (76,21 minus 42,33 =) 33,88 jaar. Wat zoveel wil zeggen dat als het volgende killervirus mij weer overslaat, ik niet van een berg donder, niet getroffen word door een opleving van een allesoverheersende levensmoeheid, ergens in oktober in het jaar des Heren alsook Anno Domini 2056, het loodje zal leggen.
Nog dik 33 jaar tot ik in mijn allerlaatste herfst in de winter van mijn leven ben. Dat klinkt als een eeuwigheid, maar is niet meer dan een derde van een eeuw. Een snotje in de tand des tijds.
De tijd gaat snel, gebruik hem wel, want de dood is altijd op tijd.
De realisatie van het sterfelijk zijn, heb ik al wel mogen ervaren, het leven alsof het je laatste dag is heb ik ook redelijk onder de knie, maar nu het besef daar is dat ik hoogstwaarschijnlijk al over de helft ben is wel een nieuwe mijlpaal. Of wake-up call zo je wilt.
Ome Rob vroeg zich onlangs nog af waartoe wij hier op aarde zijn. Welnu, om nóg meer mijn eigen koers te varen en de absolute to do’s na te jagen. Over die to do’s, ik ga mijn lijstje even drastisch aanpakken en de totaal nutteloze to do’s schrappen en de rest omzetten in want to do’s.
En ik ga lekker hardlopen, want dat levert me weer drie jaar langer leven op. Ha!
Abonneren
Wil je meer van dit soort Brainfarts lezen? En denk je “ik gun die gozer wel een paar eurootjes zodat hij zijn schrijfsels blijft delen”. Dan kun je betalend lid worden en voorzie je mij van een beetje schrijvend bestaansrecht!
Subscribe, kies voor een maandabonnement, jaarabonnement (17% korting!) of sponsorship en ontvang als eerste (exclusieve) content.
Liever met iDeal betalen? Dat kan! Subscribe, krijg automatisch het jaarabonnement met 17% korting en ontvang als eerste (exclusieve) content.
Eenmalig doneren kan hier, via onderstaande button of met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts onder vermelding van je mailadres. (en natuurlijk krijg je dan ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content)
En eenmalig doneren via Stripe kan ook. Dan kan hier, of via onderstaande button. (en natuurlijk krijg je dan ook - tijdelijk naar rato - toegang tot betaalde content)
Uit Tossa:
‘Als we elk jaar naar Tossa blijven gaan zoals we nu al jaren doen,’ onderbreekt Timon Flynn, ‘tot het moment dat een van ons sterft, waarmee de magie van Tossa en onze vriendschap bruut zal zijn verbroken, dan hebben we misschien nog een keer of dertig te gaan. Jezus… hoe weinig is dat?’
