Show me some balls!
Een verhaaltje over kale cavia's, een boodschap van algemeen belang, vers boekennieuws en een totaal nutteloos maar leuk feitje van de dag.
Kale cavia
“Show me some balls!” schreeuwt een Killing Kennedy-acteur me toe vanaf het plafond. Hoe toepasselijk denk ik, terwijl ik met een van pijn verwrongen gezicht – één oog dichtgeknepen, tanden op elkaar, licht gegrom – op de lange tafel lig. Mijn benen liggen in een o-vorm, de onderkant van mijn voeten tegen elkaar en naast mij staat een bebrild meisje tegen mijn ontblote scrotum te blazen. Omdat ik wel van een goed gesprek hou, vraag ik haar of ze vee… ROETSJ!
GODALLEJEZUS, DE TERING!
… schreeuw ik inwendig terwijl mijn gezicht weer de zojuist omschreven pose aanneemt. Ik kijk voorzichtig naar beneden en zie dat mijn zorgvuldig opgebouwde donsje van drie weken niet scheren met bruut geweld van mijn huid wordt gescheurd.
Ik heb mij laten verleiden door vier (4!) dames om mee te gaan naar een waxbar. Voor een Brazilian wax. De naam van de groepsapp werd ‘Waxparty’ gedoopt, al zag ik het feestelijke er niet zo van in. Maar hé, solidariteit enzo! De laatste drie weken heb ik mogen ervaren dat de dames gek werden van het gekriebel downstairs, dat ze hun schaamdons maar wat graag weer kwijt wilden (er werden dates geannuleerd, seks werd geweigerd) en dat ‘kale cavia’ toch wel de favoriete benaming is van de vrouwelijke freut.
Het voelt een beetje alsof je naar de tandarts gaat. Om en om word je binnen geroepen en waar Annemarie binnen 10 minuten weer buiten stond, was Iris pas na 20 minuten klaar (“harde haren”). Maria kwam eveneens na een dikke 20 minuten maagdelijk kaal naar buiten. Kenia spande de kroon door binnen één minuut klaar te zijn: het haar was te kort. Ik mag als vierde het hokje in. Vriendelijk wordt me verzocht met een vochtig doekje mijn schaamstreek te reinigen en op mijn rug op tafel te komen liggen.
“Hoeveel mannen doen dit eigenlijk?” vraag ik de vrouwelijke beul.
“Eén op de 10 ongeveer.”
“Een licht vooroordeel hoor, maar zijn dat niet voornamelijk homo’s?”
“Nee hoor, juist niet. Het zijn vaak sporters; wielrenners, hardloopatleten. Nederlanders komen hier trouwens vooral vanuit praktisch oogpunt.”
“Nu je het zegt… veel Oosterse dames ook zeker, Turks en Marokkaans?”
“Ja, al doen die het voornamelijk omdat ze het hygiënischer vinden.”
ROETSJ!
HOLY SHITBALLS, FUCK ME!
Er parelt een zweetdruppeltje over mijn voorhoofd. Mijn mannelijke venusheuvel (heet dat penisheuvel?) is nu glad als een aal, evenals mijn liezen en mijn knikkerzak. De folteraarster pakt mijn lid en smeert er vier strepen wax op. U mag gerust weten dat ik een oer-Hollandse piemel heb waarbij de voorhuid nog aanwezig is. Subtiel pakt ze dit stukje lichaamsdeel vast, trekt dit omhoog en begint de wax droog te blazen. Met beleid rukt de kwelgeest de wax van mijn jongeheer.
“Zo. Nu mag je je omdraaien,” gaat ze enthousiast verder. “Pak met beide handen je billen vast en trek deze uit elkaar. Ja, zo ja, perfect, zo kan ik er goed bij!” kirt ze opgetogen. “Hou ze wel stevig vast anders plakken ze tegen elkaar en moet ik mijn bedrijfsleider erbij halen!”
Ik kijk angstig naar de deur en vraag me af hoe het zover heeft kunnen komen. Krampachtig hou ik mijn kadetten vast en probeer mijn schaamte weg te praten.
“Goh. Vind je het niet raar om een man zo op je tafel te hebben?”
“Nee hoor, het went.”
ROETSJ!
BLOODY HELL, AAMBEIHOOFD!
“Je bent een beetje stil,” zegt Annemarie een kleine vijf minuten later.
“Ja,” antwoord ik.
Ik voel me in mijn kruis betast. In mijn eer aangetast. Gelukkig sluiten we de waxparty af met iets heel mannelijks: hamburgers en bier. Wanneer ik even naar de wc ga om de enorme hoeveelheid goedmaakbier weg te spoelen kijk ik naar beneden.
En ik zag dat het glad was.
Boekennieuws
Op 10 juni 2020 tekenden de Marktgemeinde Huettenberg, de The Marsh Agency Ltd. (London) en mijn eigenste Jalapeño Books een contract voor de duur van twee jaar om exclusief de Nederlandstalige versie van Seven Years in Tibet opnieuw uit te geven. Van het boek werden miljoenen exemplaren verkocht, maar bij het grote publiek werd dit verhaal pas echt bekend door de gelijknamige film met Brad Pitt in de hoofdrol.
Op dit moment ligt de herziene uitgave bij NBD Biblion om opnieuw opgenomen te worden in de collectie van de Nederlandse bibliotheken. Daarnaast wordt er een nieuw contract opgetuigd om de rechten voor nog eens een aantal jaar in handen te houden. Jeuj! Blij mee, wederom trots op en nog altijd een van de mooiste mijlpalen in de jonge geschiedenis van mijn spicy uitgeverij.
Zeven Jaar in Tibet is te bestellen via Jalapeño Books en via de bekende kanalen zoals BOL, Bruna, Libris etc. en de lokale boekhandel. Liever een ebook? Ga dan naar Kobo. (gratis voor Kobo Plus abonnees)
New York Times: “One of the grandest and most incredible adventure stories I have ever read.”
The Atlantic Monthly: “First there is the incredibly adventurous twenty-onemonth trek across rugged mountain and desolate plain to the mysterious heartland of Tibet; then the fascinating picture, rich in amazing detail, of life in Lhasa. (…) Final chapters draw an intimate portrait of the youthful Dalai Lama.”
Boodschap van algemeen belang
Dit jaar zal er op woensdag en op vrijdag een Tjeerds Brainfarts verschijnen. Op woensdag rond de klok van zessen omdat dE wEeK zO lekKeR dOorMidDeN iS en op vrijdag rond de klok van vieren omdat het weekend dan begint.
Kortom, vanaf nu kun je op woensdag gehaktdag en bij aanvang van de vrijmibo lekker even ontspannen met mijn brainfarts!
Van tirades tot verhaaltjes, van boekennieuws tot schrijversleed en van outdoorberichten en berglevenfoto’s tot ranzige drankgelagen, je krijgt ze twee keer per week in je mail als je je abonneert. Monica Geuze eat je hart out, mijn hele leven gaat hier exposed worden!
Feitje van de dag
Altijd als ik een Zwitserse kentekenplaat zie, ben ik in complete verwarring. Want waarom staat er niet SU van Suisse, of SW van Switserland, maar CH? Welnu, de CH op de Zwitserse kentekenplaat staat voor Confederatio Helvetica, de Latijnse naam voor Zwitserland sinds de oprichting van de federale staat in 1848.
Helvetica? Awesome. Dat is Asterix en Obelix all over!
Doneren
Wil je meer van dit soort Brainfarts lezen? En denk je “ik gun die gozer wel een paar eurootjes zodat hij zijn schrijfsels blijft delen”. Dan kun je betalend lid worden en voorzie je mij van een beetje schrijvend bestaansrecht!
Subscribe hieronder, kies voor een maandabonnement, jaarabonnement (17% korting!) of sponsorship en ontvang als eerste (exclusieve) content.
Eenmalig doneren kan hier of met een directe overboeking naar NL70 BUNQ 2076 5623 89 t.n.v. Tjeerds Brainfarts.
Mijn dank is groot en oneindig!